Elke ochtend fysiek drie pagina’s schrijven heeft iets fundamenteels veranderd aan hoe ik de dag begin. Na 100+ dagen met pen en papier ontdek ik dat de traagheid van handschrift precies is wat mijn brein nodig heeft. En dat brengt me op iets wat ik niet had verwacht over onze relatie met digitale tools.
Mijn ochtenden waren al jaren hetzelfde. Wakker worden, telefoon pakken, even snel door berichtjes, misschien wat typen in DayOne, en voor je het weet zit je al vol met de chaos van de dag. Ik schrijf al jaren in DayOne en ik had niet het idee dat ik dat stukje van mijn routine kon veranderen. Maar ergens rondom mei kreeg ik het gevoel dat ik te snel in die ratrace gleed.
Eind mei bezocht ik de Dutch Pen Show in Utrecht. Tussen alle prachtige vulpennen en notitieboeken viel mijn oog op een simpel Midori A6 gelinieerd boekje. Het Japanse merk staat bekend om zijn eenvoud en kwalitatief goede producten. Iets later kocht ik nog een Lamy Safari vulpen, om zo de set compleet te maken.
Op 1 juni begon ik met Morning Pages. Naar het concept van Julia Cameron. Drie handgeschreven pagina’s, elke ochtend.
Van snelheid naar rust
Het eerste wat me opviel was de snelheid. Of beter gezegd, het gebrek daaraan. Na jaren van vlot typen in DayOne moest ik echt gas terugnemen. Mijn gedachten gingen sneller dan mijn pen kon bijhouden. In het begin was dat frustrerend, maar na een paar dagen merkte ik iets interessants.
Door die traagheid kreeg mijn brein meer tijd om na te denken. In plaats van de praktische planningen die ik meestal in DayOne typte, begon er een heel andere stroom van gedachten op te komen. Meer vrije associaties. Zorgen die ik nog niet had uitgesproken. Ideeën die ergens in mijn achterhoofd zaten te broeden. Dromen van de nacht ervoor. Herinneringen aan vroeger. Het was alsof met de hand schrijven een andere frequentie van denken aanboorde.
Een dag zonder ratrace
Na meer dan 100 dagen is mijn ochtend wezenlijk veranderd. Mijn telefoon ligt nu buiten de slaapkamer en is niet meer het startpunt van de dag. Ik sta op, loop naar beneden, pak een kop thee en mijn notitieboek. Ik begin elke pagina met de datum, de tijd en een klein icoon voor het weer. Een zonnetje, wolken met regendruppels, of gewoon bewolkt.
Het bijzondere is dat ik er nu naar uitkijk als ik opsta. Die 15 tot 20 minuten zijn echt mijn moment van rust voordat de dag begint. Ik heb nog geen dag overgeslagen, maar wel twee of drie keer wat later geschreven. Dat voelde niet lekker, alsof ik iets gemist had.
Vorm bepaalt motivatie
Bij de Dutch Pen Show zag ik veel verschillende pennen en notitieboeken. Voor elk wat wils eigenlijk. Je hoeft je niet te conformeren aan wat in de winkels ligt, je kunt compleet je eigen stijl bepalen met zowel notitieboeken als met pennen. Ik geloof echt dat de vorm van je materiaal bijdraagt aan de motivatie om het te gebruiken. Van goed papier tot een pen die lekker schrijft. Als het goed voelt, gebruik je het ook graag.
Dat merkte ik toen ik op een moment een nieuw boekje nodig had maar nog geen Midori had gekocht. Ik pakte een HEMA notitieboek. Een prima notitieboekje, eenvoudig en stevig. Maar het was toch anders. De lijnen waren sterker aangezet, het papier voelde anders en de interlinie was kleiner. Daardoor “klopte” het niet helemaal. Ook toen ik mijn Lamy eens moest schoonmaken maar wel wilde schrijven, pakte ik een Sakura Pigma PN pen. Dat werkte wel, schrijft ook lekker, maar het ritme was anders.
Links het boekje van de HEMA, rechts Midori. Duidelijk verschil!
Het is net als met muziekinstrumenten. Een goede gitaar speelt niet automatisch betere muziek, maar het inspireert je wel om vaker te spelen.
Niet PKM, wel creativiteit
De Morning Pages zijn geen onderdeel van mijn PKM systeem zoals mijn Obsidian setup of indexkaarten. Ik verbind deze notities niet aan andere systemen, categoriseer ze niet verder. Maar er ontstaan wel ideeën die ik later gebruik in blogposts of gesprekken. Tijdens interviews voor CreativeNotes praat ik regelmatig over Morning Pages, vooral als de geïnterviewde het concept kent of zelf gebruikt.
Het is meer een creatieve doorstroming dan kennisbeheer. Een manier om de gedachten die ’s nachts zijn blijven hangen op papier te krijgen, zodat ik frisser met de dag kan beginnen.
De patronen in mijn eigen handschrift
Ik maak van elke pagina een foto. Niet om ze direct terug te lezen, maar voor later. Misschien kan ik dankzij sterk verbeterde OCR en lokale AI-modellen, over een tijd patronen ontdekken die ik zelf lezend niet zo snel zou zien. Welke onderwerpen komen steeds terug? Welke zorgen spelen al maanden? Welke ideeën blijven terugkeren?
Ik vind het interessant om te ontdekken wat mijn onderbewustzijn al die tijd probeerde te vertellen.
Voor wie werkt Morning Pages?
Het schrijven van de Morning Pages moet je wel liggen. Het is echt een activiteit waar je aan moet wennen verwacht ik, zeker als je gewend bent aan toetsenborden. Maar ik denk dat het een goed rustpunt is voor mensen die het gevoel hebben dat ze meteen in een ratrace komen ’s ochtends. Of die vol zitten met gedachten die ze ergens kwijt willen. Die 15 tot 20 minuten schrijven geven mij echt de rust om alles op een rij te zetten voordat de dag begint.
Het belangrijkste is wel dat ik de pagina’s schrijf als ik alleen ben. Als er al gezinsleden om me heen zijn met hun eigen telefoons, verhalen en de haast van de dag, dan werkt het niet. Het is voor mij echt een stiltemoment. Ik hoop dat ik dat vast kan houden, ook als de dagen korter worden en het drukker wordt.
Of all the people in the world, the best and the worst are drawn to a dead dog, and most turn away. Only those with the purest of heart can feel its pain—and somewhere in between, the rest of us struggle.
This is a lesson that I need to force myself to learn or at least learn again. It’s okay to be uncomfortable with new situations and experiences, it isn’t okay to avoid them completely. I need to do new things and go new places. I’m a bit of a hermit, and that isn’t good for my physical or mental health.
I think another thing that helps out a lot are routines. When it comes to my day-to-day, I really appreciate them. I'm a very forgetful person, so knowing that something will always happen on the same day no matter what just kind of makes things easier for me. Whenever I have a one-off appointment scheduled in like, the middle of the day its usually the only thing that I can think about.
I’ve talked a lot here about habits and routines, sometimes probably without even using those terms. It’s something that’s probably implicit in much of what I’ve written about navigating the world as an autistic adult. One of my most explicit attempts at the question probably comes in my discussion of robust defaults, a phrasing I sort of suggested might help counter the ways in which habits and routines can be pathologized as if they’re somehow inherently problematic. It’s an idea I lifted from Derek Kedziora.
A default is just how you do things, unless you have some reason not to do it that way. There’s no shame, no failure if you don’t pick the default option. That said, it’s worth monitoring and seeing if you need to reset the default or make a conscious change.
Whether you call them routines, habits, or defaults, the central idea is one of self-regulation. Kami also talks about headphones and music as other ways in which she can “quiet things down”, and you don’t have to armchair diagnose anyone as autistic for making use of self-regulatory tools because everyone actually makes use of routines, habits, and defaults.
Late in the second season of Twin Peaks, Dale Cooper, having been placed on leave from the FBI, arrives with real estate agent Irene Littlehorse at a somewhat disheveled bungalow that she didn’t intend to show him as he looked for a local place to call home.
“Well, it's still standing,” says Littlehorse somewhat apologetically, “almost by force of habit.”
“A little habit,” Cooper replies (much in the way you imagine David Lynch might), “can provide a strong foundation.”
This is what our self-regulatory defaults, habits, and routines are all about. Such tools and the comfort they provide are not about closing oneself off from new experiences or unexpected changes, but about providing a physiological and psychological home base of sorts from which you might derive the strength and capacity to attempt the new or handle the unexpected.
To be completely honest, I started out not knowing exactly how the other Irene Littlehorse quote would factor in here. It’s just something I remembered from the same scene, as she describes how the property got the name Dead Dog Farm.
Coming across a dead dog, for most people anyway, would be both new and unexpected. Having a strong foundation built upon habits is a way of exercising as much anticipatory control as possible so that resources might possibly be available should the need for compensatory control arise (and in a world of continuous bombardment the need for compensatory control is almost certainly guaranteed).
If I can reach for a way to make the story of Dead Dog Farm make sense here, perhaps the empathy of that “pure heart” actually comes from having within oneself and one’s own life a strong foundation you’ve built in order to securely stand in a world you can’t always control. The robust defaults of habit and routine are not somehow acts of antisociality but instead arguably the prerequisites if you hope to develop a true capacity for social concern and outward attention.
An homage to Sucker MC's by RUN DMC in a typically randomelements style.
An Oberheim DMX kit on the LM Drum takes you right back to the early 80's, throwing up all sorts of nostalgia for a sound that doesn't get enough love today.
The Nakamichi cassette deck I got in trade for my Thorens turntable ended up DOA. They tried twice to fix it, but no luck. It’s a combination of motor and some other hard-to-source parts. Rather than wait around for it, I was given a choice of several other decks instead.
I picked this weird-ass 3-head Denon DRS-810 with a drawer for the cassette. It’s technically a better deck, and the drawer mechanism is solid and cool, but it might be a little modern for me (90s). Plus, I like when I can see the music, and with this one, the cassette is hidden while playing. I decided that I don’t mind that so much, since in day to day use, the deck is on the other side of the room, anyway.
I’ll tinker with this one for a while and see how it feels. I was told I can bring it back for a different one any time if it doesn’t work out.
I’ve only listened to a few tapes in it, but it sounds great to me. Cassettes are fun! And they sound much better than I remember.
Says something about Vimeo’s decline that I heard about them being acquired not from the tech news websites that I read all the time, but from Cartoon Brew in my RSS reader:
Vimeo, once the internet’s most prestigious stage for independent filmmakers and animators, is being acquired by Milan-based app developer Bending Spoons in a $1.38 billion all-cash deal.
There is a narrow space for an indie-focused, YouTube alternative. Hosting video is difficult.
If you're following this blog via RSS, I'm really sorry about the spam. I've made some functional changes to how the site works that required me to regenerate the RSS feeds.
Thanks for reading this post via RSS. RSS is great, and you're great for using it. ❤️
It’s funny to me that Apple made the new battery pack exclusive to the iPhone Air. If I really wanted the thinnest possible phone, no way I’m putting a case or extra battery on it. Even the bumper seems like too much.
